DIY: Pochwa do Eki W11

Przeglądając forum dla nożorobów, oraz prace kolegów z forum survivalowego, postanowiłem popełnić pochewkę dla mojego noża. Nigdy wcześniej nie robiłem nic podobnego więc długo w myślach rozważałem cały projekt, krok po kroku Po zasięgnięciu języka zakupiłem skórę o grubości 2mm, wosk pszczeli, oraz Slam 1mm ( gruba woskowana nić ). Prace polegały na namoczeniu skóry, uzyskaniu trwałego kształtu noża, przycięciu skóry, zszyciu i nawoskowaniu. Efekt miło mnie zaskoczył.

Muszę jeszcze popracować, nad zakończeniem szwu, spróbować innych kształtów, gdyż nie jest to wcale takie trudne jak się wydaje i z pewnością będę jeszcze w skórach dłubał.
Na koniec jeszcze kilka zdjęć:

Dziś tj. 26.02.2011 poprawiłem zakończenie szwu. Od razu lepiej wygląda:

Ujście Świdra - Nadbrzeż czyli wyprawa na ryby.

Kontynuując wspominanie minionego sezonu, nie mogę zapomnieć wypadu z kumplem na ryby, a choć było ich wiele, ten wydał mi się najfajniejszy.
Pomysł był taki aby dojechać autobusem w pobliże ujścia rzeki Świder do Wisły, dalej podążać jej brzegiem w okolice miejscowości Nadbrzeż, aby na jednej z tamtejszych wiślanych łach założyć obóz, i zapolować nocą na króla polskich rzek - Suma.

Mimo bliskości cywilizacji można tam wypocząć.

Spotkaliśmy się rano na pętli na Rondzie Wiatraczna i pojechaliśmy podmiejskim autobusem w nieznane (a przynajmniej dla mnie nieznane). Chwilę szliśmy asfaltem, wyłączonej wtedy na tym odcinku z ruchu, szosy 801 (upiekło się nam wąchanie spalin), aż dotarliśmy do mostu nad Świdrem, gdzie odbiliśmy w kierunku rzeki.

Most na Świdrze, szosa 801.

Z początku kierowaliśmy się ścieżkami i wydeptami, które po dotarciu do Wisły ustępowały pod naporem bujnej roślinności pionierskiej. Tutaj muszę dodać, że od ujścia Świdra w górę rzeki Wisły, brzeg, a przynajmniej po tej stronie, aż do miejsca na przeciwko Gassów, jest wysoki (ok 2m), co uniemożliwia bezpośrednie zejście do wody. Wynika to z tego, że nurt rzeki która meandruje (zmienia kierunek z prawej do lewej i odwrotnie), tworzy zakola, na których to zewnętrznej części brzeg jest podmywany (jak tu), a po wewnętrznej odkładane są osady ( tak się utworzyła łacha na którą zdążamy). Ciekawie to wygląda przy ujściach mniejszych rzek i strumieni, lub przy starorzeczach połączonych z korytem rzeki - matki.

Niby mały kanałek a zmoczenia nie unikniesz. Latem, sama przyjemność.

 Wędrówka samym brzegiem skarpy jest przyjemna lecz niebezpieczna. Tu uczulam wszystkich, że skarpy są zdradliwe, a wielokrotnie podmywane przez nurt, pod nie jednym śmiałkiem się zarwały, i gdy delikwent był już w wodzie, dodatkowo pogrzebały piaskiem.W tym konkretnym miejscu brzeg nie jest wysoki ale już np. we Włocławku ( ok. 20m) taka wędrówka krawędzią może być śmiertelnie niebezpieczna!.

Skarpa wiślana przy tamie we Włocławku.

Tak więc szliśmy sobie dalej, czasem wydeptaną przez wędkarzy ścieżką, czasem przedzierając się przez porośnięte do pasa roślinnością łąki, czasem przedzieraliśmy się przez łęgowe zarośla porośnięte wierzbą, rozkoszując się pięknymi widokami i gorącym latem. Co najważniejsze, nie spotkaliśmy na tym etapie wędrówki żadnych oznak cywilizacji, ludzi, nawet śmieci, poza tymi co wiosną po rozlaniu rzeka wyrzuciła.

Roślinność nadbrzeżna na tarasie zalewowym.

Czasem trafialiśmy na naprawdę szerokie dopływy, gdzie zdejmowaliśmy plecaki i jeden z nas szedł z kijem zbadać przeprawę (najgłębiej było do piersi), a potem już z plecakami przeprawialiśmy się na drugi brzeg. W taki upał to była sama przyjemność. Przy takich przeprawach dobrze spisuje się patent, aby przed spakowaniem plecaka wszystkie rzeczy umieścić w worku na śmieci. Jest obecnie wiele do wyboru, ja preferuję grubsze. Gdy tak zapakowane rzeczy umieścimy w plecaku nie ma obawy, że zamokną, a co więcej plecak daje nam większą wyporność (jak się wejdzie głębiej z plecakiem na plecach, ten może się przewinąć przez głowę! Sprawdzone przez kumpla na innym wypadzie).
Tak doszliśmy do starej przeprawy promowej na przeciwko Gassów, gdzie zasiedliśmy na trochę aby podeschnąć, złapać oddech i podpatrując wędkarzy, notorycznie okupujących te przystanie zarówno po jednej jak i po drógiej stronie ( pewnie dla tego, że można dojechać samochodem i w razie deszczu łowić przez uchylone okno - widziałem takie przypadki), rozmawiać o tym co nam się może na haczyku trafić.

Stara przystań promowa. Szkoda, że już nie funkcjonuje.

Zahaczyliśmy jeszcze o główkę ( więcej o nich później ), zaraz przy przystani, gdzie połowiliśmy trochę na spinning - bez efektów. Woda mętna, wysoka, mamy obawy czy może się nie podnosi, bo jak tak to ryby będą szukać zacisznych schronień i nici z połowu.

Oczywiście, żeby się tam dostać, trzeba się znów ochłodzić.

O tam, hen hen, dwa razy dalej jest główne koryto Wisły

Ja z moimi lękami nie wszedłem na koniec, ale jak widać do odważnych świat należy.

Od przystani na z góry upatrzone miejsce (na GooglEatrh oczywiście) jest już nie daleko, aczkolwiek żałuję, że jak weszliśmy w łęgi zaraz za nią nie robiłem zdjęć - a takie fajne malutkie acz głębokie dopływy były. Niektóre dało się przejść w bród, inne trzeba było przeskakiwać wspierając się na solidnym kiju, a inne, no cóż, tak jak poprzednie - heja po kolana w wodę. A takie wiślane odnogi w większości do przejrzystych nie należą. Zależy to od podłoża po którym płyną, ukształtowania terenu (skarpy powodują, że opady deszczu wymywają ziemię, która trafia do takiego strumienia). Jeszcze tylko szybki wypad na plantację pomidorów rosnącą za wałem i czeka nas ostatnia prosta.
Koniec końców, dotarliśmy do starej główki ( betonowy wąski "mostek" wychodzący w rzekę, niejednokrotnie zaczynający się kilkadziesiąt metrów od koryta rzeki, służy do regulacji biegu rzeki ), wzdłuż której mieliśmy podążyć na miejsce obozu. Jednak nigdy nie jest tak dobrze (a może ja/my tak sobie utrudniamy) - główka prowadząca przez las łęgowy jest poprzerywana i popękana. Jak już wspomniałem, takie główki mogą zaczynać się daleko od koryta rzeki, więc idziemy raz po niej, raz obok, w każdym bądź razie jak dotąd suchą stopą. Miejscami główka została porozrywana przez wartkie odnogi głównego koryta i trzeba było się wykazać sprytem, aby się nie potknąć o kamienie i fragmenty betonu na dnie.

Dalej główka była za bardzo zarośnięta więc porzuciliśmy ją i na miejsce biwaku doszliśmy brodząc wzdłuż jednej z odnóg. Komary cięły jak głupie więc staraliśmy się jak najszybciej brnąć po kolana w wodzie.
Gdy dotarliśmy na miejsce przywitał nas kawałek Wiślanej plaży ze starą wierzbą rosnącą nad brzegiem. Zaczęło się błogie lenistwo, suszenie ciuchów, coś na ząb. Potem założyliśmy obóz w postaci poncha na wypadek palącego słońca lub deszczu, pozbieraliśmy drewno na ognisko i zajęliśmy się rozstawianiem wędek.

Camp Bagram.

  Sielankę przerwał nam zawiany kapitan motorówki, który postanowił na siłę się zaprzyjaźnić i tak nam zleciało do wieczora. Kapitan odpłynął a my zarzuciliśmy wędki i tak rozmawiając przy ognisku, trochę przysypiając minęła nam noc. Efekty połowów nie były porażające - u mnie mała certa, kumpel złapał małego suma. Obie ryby wróciły do wody z pozdrowieniem - jeszcze się spotkamy.

Wieczór nad Wisłą.

Rano przeżyłem mały szok gdy zobaczyłem, że woda opadła, a w miejscu gdzie zarzucałem wędkę wyłoniła się plaża. Letnie słońce szybko zaczęło przygrzewać i osuszać łachę więc po jakichś trzech godzinach można było spacerować po niej suchą nogą.

Nie ma to jak łowić w 30-to centymetrowej wodzie

Co Wisła z sobą niesie.

Z żalem trzeba było wracać do domu, więc spakowaliśmy manatki i poszliśmy do Nadbrzeży, gdzie złapaliśmy transport do Warszawy. Tu dodam, że wracaliśmy odnogą, którą wcześniej brodziliśmy. Teraz można było tylko buty zmoczyć (ale przelew przez główkę był tak samo wartki). Na pewno tam jeszcze wrócę, bo wiele jest takich urokliwych miejsc nad naszą Wisłą.

Z Ustanówka do Baniochy, czyli wspomnienie lata w Chojnowskim PK.

Na początek zamieszczę relację z zeszłorocznego wypadu, jako wspomnienie lata i zaostrzenie apetytu na nadchodzącą wiosnę.
Pomysł na tą krótką wycieczkę padł jak zwykle przy przeglądaniu GoogleEarth w poszukiwaniu ciekawych lasów w nie dalekiej odległości od Warszawy. Bardzo dobry dojazd, do Ustanówka pociągiem Kolei Mazowieckich a do Baniochy PKS-em, oraz zapowiedzi pięknej pogody po ostatnich ulewach sprawiły, że nie trzeba się było długo decydować. Szybkie spakowanie plecaka: picie, jedzenie, menażka, mapa i kompas, aparat i w drogę.
      Opisywany teren stanowi południowe rubieże Chojnowskiego Parku Krajobrazowego i pomimo bliskości  sporej miejscowości jaką jest Zalesie Górne i przebiegającego tędy czerwonego tzw. Warszawskiego Szlaku Okrężnego oraz kilku innych, które z resztą skutecznie omijałem, nie spotkałem po drodze żywego ducha.

Z Ustanówka ścieżka prowadzi wzdłuż torów, aby po ok 600 metrach skręcić w las. Tego mi było trzeba, ten zapach żywicy, powietrze oczyszczone po deszczach śpiew ptaków i co najważniejsze błoga cisza i spokój. Rzut oka na mapę i wiem, że za chwilę trafię na rzeczkę Zieloną więc decyduję się skierować się w prostej linii ku niej, opuszczając ścieżkę. Rzeczka okazała się bardzo urokliwa, w miarę szeroka i wartka, w każdym bądź razie nie do przekroczenia suchą nogą.

Tu musiałem podjąć decyzję czy się kąpać czy pójść ok 1km wzdłuż brzegu i dojść do mostku. Wybrałem opcję drugą i nie żałuję, bo mimo wysokiej trawy utrudniającej marsz, zaobserwowałem trzy sarny umykające kilka metrów przede mną z legowiska. Gdy przeszedłem mostek zobaczyłem bardzo fajne miejsce nad rzeczką gdzie postanowiłem na chwilę przysiąść i pokontemplować.

Dalsza część trasy to głównie lasy iglaste z dominującą sosną, poprzecinane małymi polanami. Można powiedzieć, że ten typ naszych lasów jest wszędzie takie same, jednak zawsze można znaleźć malutki fragment, który zachwyci. Na moich wycieczkach staram się wyszukiwać właśnie takie miejsca aby na chwilę zasiąść i tylko odpocząć, lub coś przekąsić. Tym razem padło na piersi z kurczaka i przy okazji chciałem rozdziewiczyć nową menażkę Primus Litech (a dokładnie patelenkę od menażki). Na jednodniowych wycieczkach zazwyczaj nie rozpalam ogniska, z resztą byłem w Parku Krajobrazowym, więc nie wypadało. Nie chodzi tu o możliwość zaprószenia ognia, bo każdy las czy objęty ochroną czy nie, traktuje tak samo z szacunkiem, ani o to, że mnie ktoś przyuważy, bo mogłem odejść głębiej. Ot po prostu mi się nie chciało. Za to palnik spisał się wyśmienicie:

 
Tego mi było trzeba, a że jak wiadomo na świeżym powietrzu wszystko smakuje lepiej z jeszcze większą ochotą ruszyłem dalej.
Dopiero po przekroczeniu drogi Okrzeszyn - Dobiesz las zaczął się zmieniać. Coraz więcej pojawiało się dębów, wiązów, grabów, w runie już nie dominował mech lecz trawy. Zbliżam się do bagien, które na mapie zajmują całą wschodnią część tego terenu.

Tu komary stały się naprawdę uciążliwe, czasami podbiegałem kawałek aby je zgubić ale gdy się odwróciłem, widziałem nadciągającą chmarę żądnych krwi owadów. Koszmar.
Gdy doszedłem do krawędzi bagien dech mi zaparło.

Ale powstał pewien problem mianowicie to co oglądałem i wyglądało na drogę na zdjęciach lotniczych, teraz jest pod wodą, a jak wszedłem do pasa i stwierdziłem, że może być jeszcze lepiej, zmusiło mnie do skorygowania planu. A komary cięły nadal niemiłosiernie. Postanowiłem obejść bokiem, ale po wejściu w bagienny las okazało się, że jest jeszcze gorzej. I tak brnąłem na krawędzi bagna przedzierając się przez gąszcz drzew i krzewów, w butach chlupotało, komary zżerały mnie żywcem, nawet zdjęć mi się odechciało robić, aż dotarłem do zabudowań. Okazało się, że jest to Dobiesz więc nieźle mnie odbiło na południe, ale nie ma tego złego - sklep był otwarty więc zafundowałem sobie zimnego browarka i zadziwiłem miejscową gawiedź swym wyglądem od pasa w dół. Dalej powędrowałem już drogą aby po ok 2 km dojść na przystanek PKS.

Początek

Mam na imię Michał i interesuję się przyrodą, szeroko pojętą turystyką, survivalem i fotografią.
W tym blogu mam zamiar umieszczać fotorelacje z moich wycieczek, głównie po Mazowszu, zarówno tych dłuższych jak i jednodniowych, oraz recenzje sprzętu jakiego używam. Serdecznie zapraszam.